| pn | wt | sr | cz | pt | so | nd |
| 26 | 27 | 28 | 29 | 30 | 31 | 01 |
| 02 | 03 | 04 | 05 | 06 | 07 | 08 |
| 09 | 10 | 11 | 12 | 13 | 14 | 15 |
| 16 | 17 | 18 | 19 | 20 | 21 | 22 |
| 23 | 24 | 25 | 26 | 27 | 28 | 29 |
Ufam, że nikt z P.T. Blogowych Znajomych nie będzie słów moich (poniższych) odnosił do siebie. Dla Was zarezerwowana jest notka z 31 stycznia...
Bo Wy, to zupełnie inna historia... (na szczęście). I proszę wystrzegać się nadinterpretacji (tak, tak Eluś... :-).
Bo pewnie trudno w to uwierzyć, ale ja czasem żyję w realnym świecie... Poważnie:-)
Nie podoba mi się to... Mam wrażenie, że nie mam takiego swojego "prawdziwego życia", że żyję życiem innych ludzi... Ale to fałsz, zakłamanie. Jakoś łatwo uciec od rzeczywistości. Zatopić się w problemach innych.To taka ułuda: jestem potrzebny, robię coś ważnego. Ale co potem? Kiedy już wszystko załatwię, kiedy odpowiem na wszystkie ważne pytania, kiedy zdradzę znane mi tajemnice... Co wtedy? Pustka, cisza, jałowość? Coś mi w tym nie gra... Ale co? Pomyślę o tym jutro...
A może ja jednak wciąż uzależniam się od ludzi? Staram się wchodzić w rolę spowiednika- terapeuty- doradcy- wychowawcy- a generalnie "klozetu" (przepraszam spowiednikow, terapeutów za sprowadzenie ich działań do tak przyziemnej funkcji...). Coś w tym jest. Potem tylko spłuczka i ... gotowe. Następny proszę! I tak wciąż... Czas wyjść z tej roli. I ogłosić: nie wiem, nie potrafię, nie chcę, mam dość, teraz JA... Chce miec prawo do tego, by sie złościć, by nie być wdzięcznym, by odchodzić i powracać..., by płakać, szydzić, krytykować, mówić prosto w twarz to, co czuję...
umrę
ale się narodzę
I zaczął się nowy miesiąc... Bardzo trudny to będzie czas... Ale trzeba "wbrew nadziei mieć nadzieję"...