Cudze życie

Nie podoba mi się to... Mam wrażenie, że nie mam takiego swojego "prawdziwego życia", że żyję życiem innych ludzi... Ale to fałsz, zakłamanie. Jakoś łatwo uciec od rzeczywistości. Zatopić się w problemach innych.To taka ułuda: jestem potrzebny, robię coś ważnego. Ale co potem? Kiedy już wszystko załatwię, kiedy odpowiem na wszystkie ważne pytania, kiedy zdradzę znane mi tajemnice... Co wtedy? Pustka, cisza, jałowość?  Coś mi w tym nie gra... Ale co? Pomyślę o tym jutro...

A może ja jednak wciąż uzależniam się od ludzi? Staram się wchodzić w rolę spowiednika- terapeuty- doradcy- wychowawcy- a generalnie "klozetu" (przepraszam spowiednikow, terapeutów za sprowadzenie ich działań do tak przyziemnej funkcji...). Coś w tym jest. Potem tylko spłuczka i ... gotowe. Następny proszę! I tak wciąż... Czas wyjść z tej roli. I ogłosić: nie wiem, nie potrafię, nie chcę, mam dość, teraz JA... Chce miec prawo do tego, by sie złościć, by nie być wdzięcznym, by odchodzić i powracać..., by płakać, szydzić, krytykować, mówić prosto w twarz to, co czuję...

umrę

ale się narodzę