maleńka prośba

Ej, założę się, że już po chwili szukałbyś autobusu powrotnego.

Przepraszam, znowu Pana przeczytałam... I jest mi smutno. I nie rozumiem, jak można. Nie umiałabym tak. Moje myśli, moje uczucia. Moje... A każdy - jak w poczekalni na dworcu głównym - wchodzi i wychodzi, kiedy chce. Do mnie - przeze mnie. Nie byłoby mnie stać, Panie Januszu na odwagę "pokazania" smutku, bólu, bezradności... obcemu... ... lecz gdyby uśmiech rozjaśnia duszy mej oblicze - rozdaję go wszystkim. To potrafię. I tylko tak. Jeśli pozwolisz, położe cichutko na progu Twej "chaty" gałązkę forsycji. Kwitną od kilku dni. Cały pęk - z każdym dniem uszczuplany o zazdrosne Koleżanki moje. Niech i Im kwitną. Niech radują...(mimo wszystko).

Fakt, po dzisiejszym dniu też najchętniej bym "wysiadła".